Telefoongebruik
Piep, ik loop naar mijn telefoon en reageer direct op een bericht van mijn vriendin, waar ik dagelijks mee app. Ze vraagt hoe mijn dag is geweest. Ik app meteen terug, want in mijn beleving hoort het zo om netjes en snel te reageren. Ik hoor niet wat er om mij heen gebeurt. Als ik klaar ben, staat mijn dochter naast mij. “Mam, ik vraag je nu al 3 keer of ik buiten mag gaan spelen en je reageert maar niet!” Vol schaamte zeg ik ‘ja’ tegen mijn dochter.
Als ik de volgende middag in gesprek ben met een 15-jarige jongen en zijn ouders, valt mij op hoe belangrijk de telefoon voor deze puber is. Zijn mobiel zorgt ervoor dat er weinig contact is tussen ouder en kind. Ouders vragen zich onzeker af in hoeverre ze hem zijn telefoon mogen verbieden. Ze verlangen naar gezellig contact zonder mobiel als stoorzender. We maken afspraken samen: In de avond levert hij zijn telefoon in bij zijn ouders en onder het eten gaat de telefoon op de kast. Dit zal zorgen voor meer verbinding.
Als ik die avond thuis kom, realiseer ik mij dat ik nu al aan mijn jonge kinderen het goede voorbeeld moet geven over telefoongebruik. Misschien heb ik dan kans dat ik, als ze pubers zijn, face tot face met ze kan communiceren in plaats van via de app. Ik besluit de telefoon weg te leggen, totdat de kinderen gaan slapen.
Sorry vriendinnen, ik ben vanaf nu pas bereikbaar na 20:00 uur!