Spiegeltje spiegeltje aan de wand
Het is maandag ochtend, ik kijk in de spiegel en zie een vermoeid gezicht, ik stap onder de douche en bedenk mij hoe mijn dag eruit gaat zien, te veel afspraken vandaag op de praktijk. Mijn hoofd draait overuren, mijn hart gaat sneller kloppen en ik ben alle gezinnen aan het doornemen die ik vandaag zal zien. Daarna loop ik naar beneden en ben er duidelijk niet bij met mijn hoofd. Meteen krijg ik deze Spiegel voorgeschoteld van mijn zoontje, hij wilt niet meewerken met aankleden en aan tafel gaan. Ik was al zo met mijn werk bezig dat ik geïrriteerd reageerde naar mijn zoontje, “werk jij nou ff mee”. Dit helpt niet, hij wordt boos.
Kinderen zijn grote spiegels. Het lijkt wel alsof kinderen rechtstreeks bij je naar binnen kijken en dit puur op hun emoties reflecteren aan je. Wij als volwassene hebben misschien geleerd deze impuls te onderdrukken. Waarschijnlijk uit angst voor de reactie van de ander of uit beleefdheid. Kinderen niet. Kinderen voelen iets wat niet goed voelt en reageren vrijwel direct. Het is dus niet voor niets, dat kinderen spiegelen. Eigenlijk willen zij jou vertellen wat zij voelen en zien en wat er in jou leeft. Dit kunnen kinderen vaak niet goed in woorden zeggen en daarom laten ze het letterlijk zien… ze geven het aan je terug in hun gedrag.
Af en toe heb je zo een ochtend nodig om te realiseren hoe belangrijk het voor kinderen is dat je er voor hen bent, en niet continu met je gedachte ergens anders. Gelukkig was de volgende ochtend weer zo en wat is het dan goed dat de Spiegel niet alleen aan de wand hangt maar overal rond huppelt.