Onzekerheid
Het is rustig in de huiskamer. Mijn dochter leest in haar boekje en ik ben de keuken aan het opruimen. Dan wordt er op de deur geklopt. Er staat een vriendje in de deuropening. Mijn dochter reageert niet op hem. Nadat hij heeft gevraagd of ze wil spelen, zegt ze: “Nee”. Nadat hij nogmaals heel lief vraagt of ze toch niet heel eventjes wil spelen, zegt ze, zonder hem aan te kijken: “Nee, ik heb geen zin om met jou te spelen”. Daar sta ik, met mijn mond vol tanden, ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Moet ik ze helpen? Moet ik ze laten? Mijn hoofd draait overuren: Ik ben onzeker.
Onzekerheid, veel ouders vinden dit een lastig gevoel. Het is een gevoel dat kinderen zo goed herkennen en er meteen op inspelen. Ouders denken dat ze niet onzeker mogen zijn. Terwijl onzekerheid weer kan zorgen voor nieuwe inzichten en kan uitnodigen tot zelfreflectie. Mijnadvies aan ouders die met hun mond vol tanden staan: Neem de tijd om rustig te worden en de oplossing dient zich dan vaak vanzelf wel aan. Hierbij kun je een herhalingstechniek inzetten: Herhaal hardop en letterlijk wat jouw kind zegt. Dit geeft je de tijd om te ontdekken wat goed voelt om te doen en geeft duidelijkheid voor je kind. Hiermee houd je ook leiding over de situatie.
Nadat ik de kinderen alleen heb gelaten, blijken ze er samen uit te zijn gekomen. Want ineens rennen ze naar buiten om te gaan fietsen. Mijn onzekerheid zorgde ervoor dat ik een stapje terug deed. Dat kleine stapje terug, was een stapje vooruit. Ik mag van mezelf best eens onzeker zijn.